Blog en Vlog

Hatsjoe!

Het nieuwe jaar begon vol frisse plannen. Het hardlopen ging de laatste tijd lekker, ik deed bijna alles in de stad op de fiets, het snoepen kon ik laten en dat ene biertje minder was ook geen probleem. Lekker in je vel zitten, dat was het. Een prima start van 2018. Tot ik die ene ochtend wakker werd met stekels in mijn keel, watten in mijn hoofd en de hoest in mijn longen. Griep. Verkouden. Ik dacht even dat het wel zou overwaaien. Flink veel thee drinken, fruit eten en vroeg naar bed, dan zou die griep geen kans krijgen. Maar dat werd het niet. Integendeel. Het werd van kwaad tot erger.
Wat ik ook deed, ik kreeg het niet onder controle. Het hardlopen moest ik laten gaan. Ik voelde aan alles dat herstellen moeizaam ging en mij heel veel energie kostte. De vitaliteit die ik aan het begin van het jaar voelde, was als sneeuw voor de zon verdwenen. Om moedeloos van te worden.
Ik merkte dat ook in mijn werk. De vermoeidheid sloeg toe. Waar ik eerder flinke dagen kon maken, daar moest ik af en toe pas op de plaats maken. De thee, het fruit, maar ook de antibiotica, de keelpastilles en de eucalyptussnoepjes hielpen me niet vooruit. Lekker dan. Telkens als ik dacht dat het wel over was, kreeg ik weer een terugval. Echt rust nemen, dat deed ik niet. Kon ik moeilijk. Als zelfstandige ga je maar door. Al kostte dat moeite. Ik moest zelfs besluiten de CPC van maart af te zeggen. Geen kilometers in de benen. Met pijn in het hart.
Het was een schrale troost te merken dat ik niet de enige was. Met die griep en met verkoudheid. Om mij heen vielen mensen bij bosjes om. In mijn zoektocht naar herstel, ging ik terug naar de periode van voor de griep. Naar de weken en maanden dat ik me echt top voelde. November en december. De tijd dat ik vol energie was. Ik zou op de CPC een toptijd gaan lopen, een PR. Ik wist het zeker.

Ik putte kracht uit die gedachten. Dat het altijd weer goed komt. Dat geduld een schone zaak is en dat bij vitaliteit ook hoort dat het wel eens tegen zit. Dat je moet leren luisteren naar je lichaam en moet vertrouwen op je geest. Daarom is het zo belangrijk om te genieten van die momenten dat je het gevoel hebt dat je de hele wereld wel aan zou kunnen. Die momenten zijn de piketpaaltjes die je op een dag, als het even tegen zit, als je het even niet ziet zitten, als je vitale ‘ik’ het laat afweten, er weer doorheen helpen.
Twee maanden na die eerste niesbui, gaat het weer beter. Geen CPC dit jaar. Maar hé, uiteindelijk loop ik niet voor een wedstrijd, maar om mezelf fit en vitaal te voelen. En dat gevoel, dat zit er weer aan te komen. De loopschoenen staan alweer klaar in de gang.

Edouard van Arem
Strandhuis Communicatie